Większości współczesnej muzyki do gier często mam ochotę posłuchać w filharmonii. Rozkoszować swoje oczy widokiem orkiestry na scenie i raz do roku przywdziać garnitur, przy okazji złorzecząc na niedopinający się guzik w marynarce. Z muzyką do Tekkena 8 tak nie jest. Gdy słucham tej ścieżki dźwiękowej, mam w swojej głowie obraz siebie skaczącego w klubie, bujającego się do szalonego rytmu i cieszącego się, że bass drop przyjemnie „łamie” mi żebra.
Jak brzmi Tekken 8? Patetycznie, energetycznie, radośnie, klubowo, a w zasadzie… jak tylko chcemy.
Już w samym intro do gry (My Last Stand) czuć moc i zastrzyk adrenaliny. Przez pierwszą minutę utwór ten nie wyróżnia się niczym spektakularnym, po czym coś się zmienia. Nagle poczułem, jakbym dostał potężny zastrzyk energii do działania w nawet najbrzydszy dzień. Ten kawałek dobrze oddaje dynamikę całego soundtracku.
Grę rozpocząłem od trybu fabularnego. Podczas pierwszego starcia zaskoczyło mnie to, że w pewnym momencie usłyszałem chóry, śpiewające z dramaturgią godną Final Fantasy przy akompaniamencie smyczków, rytmicznej EDM i gitar elektrycznych. Dokładnie w tym momencie zrozumiałem, czym jest muzyka do tej bijatyki. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że znaczna większość utworów na soundtracku posiada ten rdzeń kompozycji, który składa się z jednego z wyżej wymienionych elementów, miksującego się z pozostałymi w różnych proporcjach. Szkoda tylko, że pierwszy utwór z trybu fabularnego nie jest dostępny na ścieżce dźwiękowej.
Przechodząc dalej fabułę, natrafiłem na utwór w Koloseum, w którym ponownie usłyszeć można zabawę formą chóru (Colosseum – Normal). Ale prawdziwy „banger” pojawił się później, w kawałku zatytułowanym Volcanic Bomb. Motyw ten jest niczym połączenie Elden Ringa z klimatem kina akcji pokroju John Wick. Prawdziwa bomba! Nie zliczę, ile razy go przesłuchałem.
Odejdźmy nieco od trybu fabularnego, który jeszcze nie raz zaskoczy Wasze uszy, by wspomnieć o formie, w jakiej możemy słuchać utworów w grze. Występują one w dwóch wersjach: normal i climax. Spłycając te pojęcia, można powiedzieć, że normal jest bardziej rozbudowana pod kątem instrumentów i stawia na emocje, podczas gdy climax to odmiana elektroniczna/klubowa. Mnie do gustu przypadły zwłaszcza utwory w tej pierwszej wersji, ale nie chcę niczego ujmować tym drugim, bo fajnie urozmaicają rozgrywkę.
W tym miejscu warto wyjaśnić tytuł mojej recenzji: dlaczego muzycy klasyczni nienawidzą Tekkena 8? Oczywiście to clickbait, ale jest w nim ziarno prawdy. Chodzi głównie o to, że forma, jaką stosują twórcy gry wobec instrumentów klasycznych, jest niestandardowa i wielu osobom po prostu może nie przypaść do gustu. Modyfikacje i efekty nakładane na instrumenty oraz głosy są czasem bardzo mocno wyeksponowane. Do tej kwestii mam trochę takie podejście jak do filmów z Godzillą i Kongiem: chcę dostać czystą rozrywkę, która nie będzie napompowana treścią.
A taki właśnie jest efekt zabawy instrumentami w Tekkenie. Dla przykładu, grając w tryb pojedynkowy z przyjaciółmi, natrafiliśmy na arenę „Golden Meadow” z tak też zatytułowanym utworem grającym w tle. Flety, chórki, trąbki i skaczące alpaki wprowadziły nas w skrajnie pozytywne wariactwo podczas walk. Czysta rozrywka!
Forma, jaką stosują twórcy gry wobec instrumentów klasycznych, jest niestandardowa i wielu osobom może nie przypaść do gustu.
Jednym z największych udoskonaleń najnowszej części Tekkena na pewno jest Jukebox. Jestem pewien, że ten element spodoba się wszystkim fanom serii. Jukebox umożliwia przypisanie dowolnego utworu z poprzednich odsłon do dowolnej areny, trybu i sekcji menu. Wspaniałe? Jasne, że wspaniałe! Spędziłem w tym trybie kilka godzin, personalizując swojego Tekkena 8 i jestem dumny z tego, co teraz słyszę. Oszczędziło mi to też cierpienia dla uszu, ponieważ domyślny motyw dla wyboru postaci jest moim zdaniem okropny i na dłuższą metę denerwujący.
Jak więc brzmi Tekken 8? Patetycznie, energetycznie, radośnie, klubowo, a w zasadzie… jak tylko chcemy. Oczywiście ograniczają nas ramy w postaci ścieżek dźwiękowych serii, ale możliwości kreowania własnej gry są bardzo duże. Mnie osobiście bardzo przypadł do gustu styl, w jakim prezentuje się muzyka do aktualnej odsłony. Zawsze wspieram dobre i smaczne eksperymenty instrumentów klasycznych z elektroniką.
Mnie osobiście bardzo przypadł do gustu styl.
Do tego mogę też wspomnieć, że Tekken dzięki mnogości postaci z różnych krajów świata idealnie wykorzystuje całą paletę ciekawych instrumentów do swoich kompozycji. Mam nadzieję, że zobaczymy się kiedyś w klubie na imprezie sygnowanej muzyką z Tekkena 8!
Critical Hit Games debiutuje w stylu, którego nie powstydziłby się niejeden tytuł AAA od wielkiego wydawcy. Złożona, mroczna historia detektywistyczna w stylu noire? Jest. Oprawa wizualna, która w spektakularny wręcz sposób ukazuje futurystyczno-archaiczny Nowy Jork roku 2039? więcej
Oficjalnie zostałem sympatykiem gier z pogranicza powieści wizualnych (visual novel), które wiele osób – z powodu ich trywialnej estetyki graficznej oraz japońskiego poczucia humoru – po prostu omija szerokim łukiem. Co było punktem zapalnym, który sprawił, więcej
Należę do pokolenia, które znaczną większość filmów oglądało na taśmach VHS. Brak świadomości rodzicielskiej oraz fakt, że były to kompletnie inne czasy, pozwalają mi stwierdzić, iż przeważająca liczba tych tytułów nie miała nic wspólnego z filmami dla najmłodszych widzów. więcej
Koncert Final Symphony II to symfoniczna podróż przez światy FINAL FANTASY, której towarzyszy muzyka skomponowana przez Nobuo Uematsu oraz Masashiego Hamauzu. Pojawią się również znamienici goście. Czeka dla Was wiele atrakcji. Oprócz sprawdzenia swoich sił w quizie więcej
