Z soundtrackiem do Astro Bot jest trochę jak z samą grą. Przy pierwszym zetknięciu wprawia gracza w odpowiedni nastrój, przywołując przy tym ciepłe wspomnienia z przeszłości. Ale gdy już się z nią oswoimy, to w pewnym momencie w naszych głowach pojawia się myśl: „Ale przecież to już było”.
Muzyka świetnie wpasowuje się w klimat samej gry i spisuje jako przyjemny dla ucha dodatek do otoczenia.
Astro Bot jest fenomenem, który wziął wszystkich z zaskoczenia, zwłaszcza że nie jest to początek nowego IP. Nowa maskotka PlayStation już wcześniej dała się poznać w takich grach jak Astro’s Playroom czy Astro Bot Rescue Mission. Najwyraźniej krawaciarze z Sony dostrzegli potencjał drzemiący w przygodach robocika uczącego obsługi DualSense i uznali, że zasługuje on na kolejną grę. Tym razem nie miała to być jednak gra instruktaż, a pełnoprawna platformówka 3D. Team Asobi dostało jasne polecenie: wszystkiego miało być po prostu więcej niż do tej pory. Tę zasadę szczególnie wziął sobie do serca Kenneth C. M. Young, który mógł tutaj w pełni rozwinąć skrzydła. Pytanie tylko: czy więcej rzeczywiście znaczy lepiej?
Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda ok. Podobnie jak w poprzednich grach otrzymaliśmy zestaw optymistycznych melodii, połączonych z klasycznymi dźwiękami syntezatorów wraz z całym akompaniamentem instrumentów. Jednak tu pojawia się pierwszy problem: choć albumowi trudno zarzucić brak melodyjnej różnorodności, to nie usłyszymy w nim nic, czego nie usłyszelibyśmy wcześniej w innych grach.
Mamy tu więc na przykład: westernowy Crash Site, nieco niepokojący (choć nie upiorny) Tite Mites, jazzowy Casino czy idący w hawajskie klimaty Botdi Beach. Mógłbym jeszcze wymienić utwory utrzymane w klimatach: dalekowschodnim, sci-fi i retro, ale już te pierwsze kawałki powinny dawać obraz tego, z czym mamy do czynienia. A jest to zbiór melodii, z których każda powtarza znane nam schematy, podlane gęstym „sosiwem” z syntezatorów. Za pewnego rodzaju ratunek można uznać przearanżowane motywy przewodnie takich gier jak: Uncharted, God of War i Ape Escape. W wersji elektronicznej brzmią one fenomenalnie. Ale i tutaj doszło do zgrzytu: absolutnym skandalem jest dla mnie brak w tym albumie utworu z LocoRoco!
Jest też inny, prawdopodobnie najpoważniejszy problem z soundtrackiem do Astro Bot – czyli jego wielkość. Liczący zaledwie 20 utworów album Astro’s Playroom jest zdecydowanie mniejszy, bardziej skondensowany. Dzięki ograniczeniom Young wykazał się kreatywnością godną kompozytorów z ery NES-a i stworzył wpadające w pamięć melodie. Sam do dzisiaj jestem w stanie zanucić więcej niż połowę utworów zawartych w albumie, wliczając w to znane i cenione przez wszystkich I’m your GPU czy SSD.
Choć albumowi trudno zarzucić brak melodyjnej różnorodności, to nie usłyszymy w nim nic, czego nie usłyszelibyśmy wcześniej w innych grach.
Tymczasem soundtrack do Astro Bot to liczący prawie 90 utworów kolos, na którym trudno znaleźć coś równie oryginalnego i zapadającego w pamięć. Gdzieś to się wszystko rozłazi, przez co nietrudno o wrażenie, że każdy utwór brzmi podobnie. Nie mówiąc już o tym, że w połowie albumu towarzyszyło mi uczucie znużenia.
Czy to oznacza, że soundtrack do Astro Bot jest kiepski? Absolutnie nie. Muzyka świetnie wpasowuje się w klimat samej gry i spisuje jako przyjemny dla ucha dodatek do otoczenia – niezależnie od tego, którą krainę zwiedzamy. Jednak miałbym problem z poleceniem go jako samodzielnego albumu, szczególnie osobom nieobeznanym z marką Astro Bot. Może przy kolejnej grze to się uda. A po tym sukcesie wizja kontynuacji nie jest znowu taka nieprawdopodobna.
O kultowości serii gier zapoczątkowanej przez Sida Meiera rozpisywać się nie ma sensu. 34 lata minęły, a my oprócz premiery siódmej części mieliśmy w ciągu ostatnich lat kilka gier „cywilizacyjnych” stworzonych przez różne studia. Firaxis musiało się postarać, więcej
Z wypiekami na twarzy wyczekiwałem kontynuacji przygód Zagreusa, które na zawsze skradły moje serce. Choć wcześniej nie byłem sympatykiem gatunku gier roguelike, moje nastawienie zmieniło się za namową przyjaciela oraz z chwilą, kiedy po raz pierwszy miałem okazję poznać mityczne więcej
Pobiegałem niedawno za wielkimi bestiami w otwartej becie Monster Hunter Wilds. Ewidentnie zardzewiałem w byciu prawilnym łowcą, co dobitnie pokazał mi potwór o dźwięcznej nazwie Doshaguma. Czy Wilds mnie czymś zaskoczyło? No właśnie, niestety niczym – ani w zakresie więcej
![[REKRUTACJA] Dołącz do zespołu GameMusic!](https://gamemusic.pl/wp-content/uploads/2025/02/Frame-21-350x197.png)
Jeśli kochasz muzykę do gier, tak jak my, to zapraszamy do naszego zespołu. Nie jest tajemnicą, że jesteśmy otwarci na poznawanie nowych osób, które cenią sobie elektroniczną rozrywkę. Ciągle szukamy pasjonatów, dla których muzyka a w szczególności ta do gier, to coś więcej więcej
