Od premiery Diablo IV minęło już półtora roku. Emocje z nią związane dawno opadły, gdyż gra, podobnie jak jej poprzedniczka, zaliczyła dosyć trudny start. Pomimo ciekawej fabuły tytuł okazał się pustym, mało grywalnym tworem. Sam soundtrack był nie mniej rozczarowujący, prezentując nudne i niespójne motywy. Jednak jako zagorzały fan serii Diablo wmawiałem sobie, że rozszerzenie uratuje zarówno grę, jak i ścieżkę dźwiękową. Jak zatem prezentuje się muzyka do Diablo IV: Vessel of Hatred?
Nie jest szatańsko, lecz egzotycznie.
Już pierwsze doświadczenie z soundtrackiem w menu głównym bardzo mocno odbiega od tego, co słyszeliśmy w podstawce. Nie jest szatańsko, lecz egzotycznie. I dobrze, ponieważ akcja Vessel of Hatred osadzona jest w Nahantu – krainie, którą gracze Diablo II mieli okazję odkrywać w akcie III. Tym razem, zamiast podążać śladami podróżnika, przemierzamy piekielną dżunglę w poszukiwaniu naszej przyjaciółki, Neireli.
Przybywając po raz pierwszy do Doków Kurast, spodziewałem się muzycznych odniesień do utworu Kurast z Diablo II. Nowa odsłona o tytule Docks zaledwie dyskretnie nawiązuje do swego pierwowzoru. Ted Reedy we współpracy z Mattem Uelmenem, który to wreszcie dołączył do grona kompozytorów Diablo IV, postanowili stworzyć całkiem udaną repryzę Kurast dopiero w głównej lokacji Nahantu, jaką jest właśnie samo Kurast.
Im dalej w dżunglę, tym więcej smaczków. Lingering Hatred obudził we mnie chęć siekania pająków, fetyszy i pozostałego pomiotu piekielnego, pozwalając znów poczuć ducha Diablo! Zamiast nieustannego smutku i jęczących smyczków w końcu usłyszeć można tętniące bębny. W utworze przewija się również ikoniczna dwunastostrunowa gitara, co akurat jest dla mnie nie do końca trafnym zabiegiem. Choć część fanów pewnie się ze mną nie zgodzi, jej notoryczne wykorzystanie powoduje u mnie przewracanie oczami. Nie zrozumcie mnie źle. Uwielbiam ten instrument, gdyż nieodłącznie kojarzy mi się z tą serią, ale ile można.
Wartym wspomnienia jest też Teganze Plateau, wieńczący wszystko, czego oczekiwałem od muzyki w Vessel of Hatred. Jest w nim nawiązanie do głównego motywu, pulsujące perkusje oraz nutka odniesień do ścieżki dźwiękowej z Diablo II, a konkretnie do utworu Desert. Soundtrack oferuje również utwory spokojniejsze. Niezwykle sakralny, przepełniony pogłosem Spirit Realm pozwala odetchnąć i zatopić się w wątku fabularnym. A ponieważ wolniejszych kompozycji jest znacznie mniej, nie męczą one tak, jak miało to miejsce w Diablo IV.
Pulsujące perkusje oraz nutka odniesień do ścieżki dźwiękowej z Diablo II.
Nie jest oczywiście idealnie i niestety ścieżka dźwiękowa ma też swoje skazy. Po ukończeniu kampanii muzyka nie oferuje zbyt wiele. Podczas wykonywania zadań pobocznych zabrakło mi tej immersji, jakiej doświadczałem przy ogrywaniu fabuły Vessel of Hatred.
Choć wspomniany Lingering Hatred fajnie pogrywa w trakcie przemierzania Nahantu, jeden utwór na tak olbrzymią lokację to za mało. Niewiele również zrobiono w przypadku jaskiń. Nowe instancje nadal powielają ten sam schemat: puste, powolne ambienty z perkusjami tylko podczas walki z końcowym bossem. Szkoda, bo mimo wielu urozmaiceń w rozgrywce, czyniących eksplorację jaskiń znacznie ciekawszą, muzyka pozostaje tu najsłabszym ogniwem.
Odniosłem wrażenie, że ścieżka dźwiękowa w Diablo IV: Vessel of Hatred padła ofiarą swojej poprzedniczki. Jest ona bardziej dynamiczna, jednak nie tak, jak mogłaby być. Kontrastowałoby to wówczas zbyt mocno z muzyką z podstawki. Z kolei fani pierwszych dwóch odsłon serii nie znajdą w niej wiele mroku. Jest jednak nieco nostalgii, sporo dbałości o szczegóły oraz dynamiki.
Blizzard posłuchał fanów i muzyka w Vessel of Hatred jest pierwszym krokiem w stronę lepszego.
Po odsłuchaniu soundtracku jako osobnego dzieła zdałem sobie sprawę z tego, jak bardzo próbuje on nie powielać schematów Diablo II: Lord of Destruction, tym samym umiejętnie do niego nawiązując. Nie jest idealnie, ale odważę się stwierdzić, że Blizzard posłuchał fanów i muzyka w Vessel of Hatred jest pierwszym krokiem w stronę lepszego. Oby nie ostatnim.
Powstaje zdecydowanie za dużo gier wideo, na które zwyczajnie nie mamy czasu. Rocznie ogromna ilość niezależnych produkcji ginie w odmętach platformy Steam – a wśród nich sporo jest horrorów. Problem ten skłonił mnie do wybrania kilku więcej
Toby Fox. Postać bardzo tajemnicza, ale niezwykle kreatywna i diabelsko pracowita. Dziś omawiamy sylwetkę człowieka, którego najważniejsze gry, Undertale i Deltarune, zyskały status kultowych, także (a może nawet przede wszystkim) ze względu na ich muzykę. Postać bardzo więcej
Produkcja Kingdom Come: Deliverance II od czasu premiery nie tylko stała się pretendentem do walki o tytuł gry roku 2025, lecz także przyczyniła się do nagłego wzrostu turystyki w Czechach. Trudno zresztą się temu dziwić, gdy w epoce wtórnych i bezpiecznych więcej
Nintendo od zawsze imponowało mi rozmachem i dopracowaniem każdego najmniejszego szczegółu, jeśli chodzi o muzykę. Tym bardziej wysokie były moje oczekiwania względem oprawy audio do Mario Kart World na konsolę Nintendo Switch 2. Na szczęście włodarze z Kioto więcej
